Nothing compares to U

Gentse Fieste en ik liet me met de volkslava door de straten spuien. Tussen drie levende standbeelden stond een menselijke biljartbal te jumpen op klavecimbelmuziek. Ik stond erbij en ik keek ernaar en hij kwam op me af gejumpt.
“Kom hier schat, ken je me niet meer, ik ben het, Miranda!”.
In de lagere school had ik met Miranda nog eenzelfde bank moeten delen. Toen we twaalf waren liepen onze wegen onherroepelijk uiteen maar ik bleef haar op het lijf lopen. Het leven is een merkwaardige routeplanner.

Ze omhelsde me vurig en kuste me als een puppy, iets te hartelijk voor iemand die ooit kauwgom in mijn haar plakte. Sommige dingen blijven zeer doen.
“Ge zijt nog geen haar veranderd”, kirde ze
“Dat kan ik van u niet direct zeggen”, lachte ik en streelde teder over haar bezwete kaalkopje. Want ik dacht nog, misschien krijgt ze chemo. Kaalhoofdigheid is allang geen mannelijk privilege meer, ze hangt ons allemaal boven het hoofd.
“Cool hé, zei ze, mijn vriend heeft mijn haar afgeschoren. Hij vindt dat ik op Sinéad o Connor lijk, wij zijn hevige fans van Sinéad”.
Ik was eventjes sprakeloos maar ik dacht, so what, ik ben wel fan van Bach en die is nog veel langer uit de mode.
“Kom we gaan Duvels drinken”, zei ze en sleurde me mee naar een heavy metal terras.
“Ik heb hier met mijn vriend afgesproken , zo kunt ge hem eens zien, hij is keiknap”.
Haar vriend kwam niet opdagen en mijn oren stonden op de rand van het springen. Ik nam afscheid van Miranda die al jumpend des duivelse liters binnen kapte.

Bij zonsopgang zag ik haar op Sint-Jacobs zwalpen. Haar ogen stonden raar. Ze was haar portefeuille kwijt en had haar vriend zien tongzoenen met een vrouw met haar tot op haar getattoueerde bilnaad. Hij was waarschijnlijk van fanclub veranderd. Miranda had een pilletje genomen om het leven rose te blijven zien. Ze zag krijtwit en lalde bizar. Uit haar mond kwam iets dat op schuim leek maar dat geen bierschuim was. Ze jumpte niet meer, ze shakete.
Ik hijste haar in een taxi waar drie verplegers haar moesten uittakelen. Nog voor de dichtst bijzijnde kliniek had zij de parallelle wereld al bereikt.
“Wat heeft uw vriend geslikt, vroeg een dokter, wat is zijn familienaam en mutualiteit?”.
“Miranda”, was al wat ik kon zeggen.

Ik legde mijn telefoonnummer op haar kopkussen en een kus op haar bolletje.

Ik heb haar nooit nog gehoord of gezien.


.