Soms word ik zo moe van niet te weten wat het leven is. Ik weet dat het slechts een droom is, een dwarreling, een dwaling en dat wij bange schaduwen zijn, ter dood veroordeelden die met z’n allen spelen dat de executie nooit komt. Dat is alles wat ik weet. Maar ik blijf altijd hopen dat ik fout ben.
“Wordt u daar ook soms zo moe van, van niet te weten wat het leven is?”, vroeg ik aan de man aan de toog.
Ik stelde die vraag omdat hij er uitzag als iemand die met rust gelaten wilde worden, een beetje als ik. Maar als je met rust gelaten wil worden ga je beter niet aan de toog zitten.
“Hoe bedoelt u?”, vroeg hij na een korte pauze.
“Ik bedoel dat je nog in zoveel koffiedik mag kijken als je wil, in handpalmen, telescopen of dromen, maar dat je nooit weet of je de morgen nog haalt. En van je geliefden weet je ’t ook niet. Dat is nog het vermoeiendst van al”.
“Drinkt u iets?” vroeg hij.
“Dank u, liever niet, ik zit op een lift te wachten en heb mijn koffie nog niet op. Ik wou gewoon weten of u daar ook moe van wordt. Ik wel ziet u. Het komt met vlagen maar het mat af”.
“Ik heb ook van die vlagen, zei hij, maar waar ik echt moe van wordt dat is van wat het leven wél is. Toen mijn zoon geboren werd, wist ik dat hij niet van mij was. Maar dat kind wàs er en ik was zot van mijn vrouw. Ik heb altijd gedaan alsof hij van mij was, vijftien jaar komedie. Vanmorgen zei hij dat ik een vorte klootzak ben. ’t Ging om een onnozelheid, iets over nieuwe sportschoenen. Maar hij zei het met zoveel haat, het kwam van diep”.
“Ach, pubers, hij weet niet eens wat hij zegt”.
“Maar dat is het juist, riep de man, dat je wéét wat er gaat komen. Na de apenstreken komen de meisjes en na de meisjes de kinderen en dan begint het spel weer van vooraf aan. De pampers, het speelgoed, de leningen, de leugen. Terwijl ik liefst van al alleen in een hutje zou zitten, maar mijn enige hut is dit café”.
Toen kwam mijn lift eraan en wij zegden dank u voor het gesprek en tot ziens.
“Wordt u daar ook soms zo moe van, van niet te weten wat het leven is?”, vroeg ik aan de man aan de toog.
Ik stelde die vraag omdat hij er uitzag als iemand die met rust gelaten wilde worden, een beetje als ik. Maar als je met rust gelaten wil worden ga je beter niet aan de toog zitten.
“Hoe bedoelt u?”, vroeg hij na een korte pauze.
“Ik bedoel dat je nog in zoveel koffiedik mag kijken als je wil, in handpalmen, telescopen of dromen, maar dat je nooit weet of je de morgen nog haalt. En van je geliefden weet je ’t ook niet. Dat is nog het vermoeiendst van al”.
“Drinkt u iets?” vroeg hij.
“Dank u, liever niet, ik zit op een lift te wachten en heb mijn koffie nog niet op. Ik wou gewoon weten of u daar ook moe van wordt. Ik wel ziet u. Het komt met vlagen maar het mat af”.
“Ik heb ook van die vlagen, zei hij, maar waar ik echt moe van wordt dat is van wat het leven wél is. Toen mijn zoon geboren werd, wist ik dat hij niet van mij was. Maar dat kind wàs er en ik was zot van mijn vrouw. Ik heb altijd gedaan alsof hij van mij was, vijftien jaar komedie. Vanmorgen zei hij dat ik een vorte klootzak ben. ’t Ging om een onnozelheid, iets over nieuwe sportschoenen. Maar hij zei het met zoveel haat, het kwam van diep”.
“Ach, pubers, hij weet niet eens wat hij zegt”.
“Maar dat is het juist, riep de man, dat je wéét wat er gaat komen. Na de apenstreken komen de meisjes en na de meisjes de kinderen en dan begint het spel weer van vooraf aan. De pampers, het speelgoed, de leningen, de leugen. Terwijl ik liefst van al alleen in een hutje zou zitten, maar mijn enige hut is dit café”.
Toen kwam mijn lift eraan en wij zegden dank u voor het gesprek en tot ziens.
3 opmerkingen:
Het leven is inderdaad een dwarreling. :) Greetz Tom
het hart kan je raken... schitterende eerste regels en daarna een gesprek. Dat is geen stamelen meer... maar spreken.
Fantastisch!! Als eerbetoon heb ik alle kinderen van mijn appartementsblok in de kelder opgesloten.
Een reactie posten