Hij komt al in geen eeuwigheid meer, de kabouter aan het voeteind van mijn bed. Toen de eerste reus in mijn leven en mijn bed verscheen zei hij, ‘two is company, three is a crowd’. Hij sprak vloeiend Engels en kwam nooit meer terug.
Ik heb ze één voor één het bed uitgeschopt, die reuzen. Niets is lastiger dan de slaap af te wachten met een ronkende reus in je bed.
Lang geleden, echt heel erg lang geleden, stond ik met mijn opa bij de rabarberstruik. Ik deed dat graag, met opa bij de rabarber staan. Hij brak dan een stengel af, pelde de bast eraf en wachtte tot ik erin beet. En iedere keer zei hij: “Als ge zuur kijkt en de kerkklok slaat , blijft uw lief gezichteken altijd zo zuur staan. En dat zien de mannekes niet graag”.
“Hoe weet gij dat pépé?”, vroeg ik dan.
“Ik weet dat van de kabouter die onder de rabarber woont”
“Hoe ziet die kabouter eruit pépé?”
“Een beetje gelijk mij maar dan in ’t klein”
“Draagt hij ook een klak?”
“Een rooie, zei pépé, en hij sjiekt ook toebak”.
Iedere zomer hadden we hetzelfde gesprek bij de rabarberstruik, pépé en ik. Ons eigenste kleine moment.
Het is vandaag precies honderd vijfenvijftig jaar geleden dat hij nog rabarber voor mij plukte.
Ik ben nu honderd tachtig en heb miljoenen kilometers geleefd, in duizend bedden geslapen in honderd landen.
Ik kijk nog altijd onder de rabarberstruik en naar het voeteind van mijn bed.
Ik heb ze één voor één het bed uitgeschopt, die reuzen. Niets is lastiger dan de slaap af te wachten met een ronkende reus in je bed.
Lang geleden, echt heel erg lang geleden, stond ik met mijn opa bij de rabarberstruik. Ik deed dat graag, met opa bij de rabarber staan. Hij brak dan een stengel af, pelde de bast eraf en wachtte tot ik erin beet. En iedere keer zei hij: “Als ge zuur kijkt en de kerkklok slaat , blijft uw lief gezichteken altijd zo zuur staan. En dat zien de mannekes niet graag”.
“Hoe weet gij dat pépé?”, vroeg ik dan.
“Ik weet dat van de kabouter die onder de rabarber woont”
“Hoe ziet die kabouter eruit pépé?”
“Een beetje gelijk mij maar dan in ’t klein”
“Draagt hij ook een klak?”
“Een rooie, zei pépé, en hij sjiekt ook toebak”.
Iedere zomer hadden we hetzelfde gesprek bij de rabarberstruik, pépé en ik. Ons eigenste kleine moment.
Het is vandaag precies honderd vijfenvijftig jaar geleden dat hij nog rabarber voor mij plukte.
Ik ben nu honderd tachtig en heb miljoenen kilometers geleefd, in duizend bedden geslapen in honderd landen.
Ik kijk nog altijd onder de rabarberstruik en naar het voeteind van mijn bed.
4 opmerkingen:
wunderbar...
Heb nooit geweten dat ik een ronkende reus was.....
Only the real snoring giant would denie to be a snoring giant, zou Blackadder zeggen.
Truer words were never spoken.... alhoewel een industieel verbruik van Vecchia Romagna kan ook een oorzaak zijn
Een reactie posten