Verleden week is het pakje gearriveerd dat ik in China had besteld. Eindelijk, ik heb er zes maand op gewacht. Er zitten geheime kruiden in voor thee waar je langer van leeft. Men mag er slechts één kopje per dag van drinken, in kleine slokjes verdeeld over de dag. Men wordt er ook knapper van, sneller van geest. Tsjang Won Ping werd er zo oud en wijs van dat hij zich op zijn tweehonderdste verjaardag verhing. ’t Was welletjes geweest met theedrinken.
Ik zette meteen een ganse pot en dronk hem leeg, in kleine kopjes verdeeld over de dag. Met lang leven kan je niet drastisch genoeg beginnen. De eerste dagen gebeurde er niets, behalve dat ik vaker moest plassen maar of dat nu een teken van jeugd is?
Gisteren gebeurde het. Ik voelde het al toen ik opstond. Ik was slimmer geworden. Nog voor ik de rolluiken optrok wist ik, dit wordt een dag vol gedonder. En zo geschiedde. In ons dorp is zelfs een huis uitgebliksemd. De boeren waren wel content met al die regen na de droogte.
Maar ook in mijn kop kwam er gedonder. Ik hoorde een stem die zei:
“Wat zit je hier eigenlijk te doen, meisje met je blogje. Sigaretjes te roken en woordjes te typen die niemand leest. Alleen je beste vrienden dan maar die weten toch al wie je bent”.
Ik ging plassen. Maar zelfs op de pot wou de stem niet zwijgen.
“Zou je niet beter eens iets nuttigs typen, zei ze, iets waar de mensheid echt wat aan heeft?"
“Waar heeft de mensheid echt wat aan?” vroeg ik.
“Aan sport bijvoorbeeld. Je hoort toch hoe stil het is in de straat. Ze zitten allemaal naar de koers te kijken”.
Ik zette de televisie aan en zag veel mannen fietsen op zeven kanalen. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit, daarom droegen ze een nummer. Ze hadden daar ook een stem die riep:
“Kijk mensen, kijk dat toch eens aan, hij richt die gespierde billen uit het zadel Hij gaat eindelijk démarreren. Gaat hij démarreren? Néén. Hij démarreert niet, hij zet zich weer neer. Jammer, een gemiste kans”.
En toen, toen wist ik het. Na een leven van onbezoldigd aanmodderen met woorden wist ik het. Ik word sportjournalist. Want wat is er makkelijker dan gewoon te zeggen wat je ziet?
En ik zou eindelijk eens aan iemand kunnen vragen:
“Je gespierde billen uit het zadel lichten en weer gaan zitten terwijl je een gedroomde kans krijgt om te démarreren. Waarom? Moest je een scheet laten misschien?”.
Ik zette meteen een ganse pot en dronk hem leeg, in kleine kopjes verdeeld over de dag. Met lang leven kan je niet drastisch genoeg beginnen. De eerste dagen gebeurde er niets, behalve dat ik vaker moest plassen maar of dat nu een teken van jeugd is?
Gisteren gebeurde het. Ik voelde het al toen ik opstond. Ik was slimmer geworden. Nog voor ik de rolluiken optrok wist ik, dit wordt een dag vol gedonder. En zo geschiedde. In ons dorp is zelfs een huis uitgebliksemd. De boeren waren wel content met al die regen na de droogte.
Maar ook in mijn kop kwam er gedonder. Ik hoorde een stem die zei:
“Wat zit je hier eigenlijk te doen, meisje met je blogje. Sigaretjes te roken en woordjes te typen die niemand leest. Alleen je beste vrienden dan maar die weten toch al wie je bent”.
Ik ging plassen. Maar zelfs op de pot wou de stem niet zwijgen.
“Zou je niet beter eens iets nuttigs typen, zei ze, iets waar de mensheid echt wat aan heeft?"
“Waar heeft de mensheid echt wat aan?” vroeg ik.
“Aan sport bijvoorbeeld. Je hoort toch hoe stil het is in de straat. Ze zitten allemaal naar de koers te kijken”.
Ik zette de televisie aan en zag veel mannen fietsen op zeven kanalen. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit, daarom droegen ze een nummer. Ze hadden daar ook een stem die riep:
“Kijk mensen, kijk dat toch eens aan, hij richt die gespierde billen uit het zadel Hij gaat eindelijk démarreren. Gaat hij démarreren? Néén. Hij démarreert niet, hij zet zich weer neer. Jammer, een gemiste kans”.
En toen, toen wist ik het. Na een leven van onbezoldigd aanmodderen met woorden wist ik het. Ik word sportjournalist. Want wat is er makkelijker dan gewoon te zeggen wat je ziet?
En ik zou eindelijk eens aan iemand kunnen vragen:
“Je gespierde billen uit het zadel lichten en weer gaan zitten terwijl je een gedroomde kans krijgt om te démarreren. Waarom? Moest je een scheet laten misschien?”.
2 opmerkingen:
zo plastisch... ik ga toch niet je stukjes moeten missen zeker? Weet dat zelfs als het doodstil lijkt op je blogje er hier en daar toch een lezer, net zoals in de frigo, piept naar wat goed bewaard dient te worden.
Tararaboemdiejee….met slagwerk ende klapwiekende cimbalen
verschijn ik bij deze op uw woordovergoten blogspot...
‘k Moest u niet vinden, ma chère copine, niet verloren als ik je was...
Het leest lekker...al uw kommervolle, gewikt ende gewiegde woorden
Ze hebben altijd and’re jurkjes aan en kijken de lezer met vragende ogen aan:
“ben ik mooi genoeg zo...?”
en de lezer leest immer voort...ter bevestiging.
Een reactie posten