donderdag 24 juli 2008

Dag zee en tot ziens!

Aan het Noordzeestrand ligt veel zand om in te spelen, schelpjes en prullaria om kastelen te versieren. Er zijn duinen om in te schuilen voor de blikken van de mens, om je broek in af te steken en je gat te tonen aan de hemel. Je kan er heerlijk naar beneden rollen en weer boven klimmen, een beetje gelijk Sysifus maar dan zonder straf of pijn. Het zand aan het Noordzeestrand is pijnloos en schokvrij.

Er zijn wel een paar zaken waar je beter niet intrapt. Glasscherven bijvoorbeeld, kwallen, roeste ijzers, pek en stront. Maar zo is het leven, dat je altijd een beetje moet zien waar je je stappen zet. Je kan ook lekker risicoloos blijven liggen natuurlijk, als een walrus soezen in de zon. Maar je kan ook dartel langs de branding rennen, ongeremde kilometers, zover het van het baasje mag.

Als ze goed geluimd is, laat de zee je door haar golven klieven, zonder kieuwen, zonder staart. Ze wiegt je zachtjes heen en weer, ze onttrekt je aan de zwaartekracht zoals goed geluimde moeders doen.

En het mooist van al dat is haar tij. Je weet dat het van de maan komt maar de maan is nergens te bespeuren. Je denkt, het is de zee die onze sandwich op wil eten en je vergeeft het haar.
Je vergeeft haar alles, je bent eindeloos dankbaar want ze geeft je iets wat je op het land totaal verloren was.

1 opmerking:

didiermaurice zei

de zee is een woestijn waarlangs kamelen varen...