Oproep uit het ongerijmelde

Onze Stichting Behoud Het Rijm telt nog vier leden. Drie mannen van derde leeftijd en een vrouw van achtenveertig die op de rand van de menopauze staat. De anderen zijn heengevlogen, één is schielijk van haar fiets geblazen, een ander van een vroege prostaat en de rest van lang genoeg te leven. Nieuw bloed kondigt zich niet aan.

We mogen duidelijk stellen dat het rijm op haar laatste jambe hinkt. Het rijm is slechts nog smartlap, klare taal voor kleuters en dementen, almanakvertier voor weermannen en zatte nonkels, maar geen spek voor de bek van de jeugd. Rijm rijmt slechts nog op slijm, behalve voor de rappers dan maar die doelgroep bereiken wij nooit. Die mensen hebben het nog druk met onsterfelijk wezen, ook al rijmen ze over doodslag en zelfvermorzeling.
Het rijm is meer dan een halve eeuw zelfs bij zijn scheppers in ongena gevallen, bij barden , dichters, bij de doodsprent. En daarmee verglijdt de algebra uit ons woord, de abracadabra uit het leven, de dans, de kadans, de ballade, de glose. Ja, googelt u maar eens naar de glose en lieve mensen geloof toch niet alles wat u daar vindt.

Persoonlijk kan ik tien kaskrakers smetteloos uit het hoofd debiteren waaronder de bloedworst van JH SPeenhoff. Ik kan u verzekeren dat zoiets zonder rijm nooit lukt. Als iemand van u die geen savant sauvage is een rijmloos gedicht van zes strofen over een bloedworst kan opzeggen, gelieve u kenbaar te maken bij onze Stichting. Wij staan open voor wetenschappelijk onderzoek. Strofen, nog zoiets, zij worden even schaars als, ja als wat? Als schaarse dingen zoals kledingstukken die tien jaar meegaan in de bontwas op 60° bijvoorbeeld.

Deze tien simpele gedichten hebben mijn gedachten gestuurd omdat ze kant en klaar in mijn hoofd zaten. Waar ze zonder rijm nooit hadden gezeten, je hebt niet altijd je Komrij bij de hand. Ik heb daar nog geen seconde spijt van gekregen Zij hebben mij behoed voor overmoed en ijdelheid, mij met meligheid voorbereid op eindigheid, mededogen bij me ingeprent, relativiteit en luchtigheid. En dit alles zonder god.
Wanneer mijn moeder een gedicht opzegt heeft ze geen soundtrack vandoen om een traan in mijn oog te schieten, dan is ze van zichzelf al Il Postino genoeg.
Hoe doet ze dat toch vraag ik me dan af, zo zonder de juiste belichting of achtergrondviolen mij doen vluchten naar de keuken opdat ze mijn rooie ogen niet zou zien.
Het ligt natuurlijk aan haar timbre en haar timing. Zij doet het bijvoorbeeld terwijl ze de koffie schenkt, of terwijl zij ’s avonds in de zetel het kruiswoordraadsel van de dag oplost.
Maar het ligt ook aan het rijm dat metrum in de dingen brengt, dat zegt zo is het en niet anders, zo wetmatig is ons lot, of je nu bloedworst bent, radijs of mens. Zonder rijm had ook moeder die gedichten nooit onthouden. Daar gaat het om bij onze Stichting. Dat er toch iets in het leven zit dat niet teloor mag gaan, zoals de juke-box bijvoorbeeld of de autoped.

Daarom vragen wij u, bezoeker van onze eerste website: Behoud het rijm in uw leven.
Uw rijmen wordt het laatste woord dat van u nog wordt gesproken.
“Als ik mijn ogen toedoe, ben ik in Honolulu”, Reisgedicht van J.A. Deelder.
Meer moet dat niet zijn.