Eerst was hij bleekblauw, een Stalin in een baby doll. Hij zag er niet uit, daarom hebben we hem in ’t zwart gezet. Daarmee steeg hij wel in allure maar niet in vinnigheid. Hij was de slak van het wegdek, hij trok trager op dan een Vespa en ging met tegenzin hoger dan honderd, de Volga van papa. Hij brulde als een oorlogstank en dat had één voordeel. Je kon hem van ver horen komen als je met een jongen bij het parochiehuis na school te kussen stond.
Papa was de slimste mens ter wereld, hij is dat nog steeds maar vroeger wist ik het niet.
Een levende encyclopedie van honderd-en één volumes past niet in Italiaanse of Japanse modellen. Papa rekende vooral op veiligheid, in staalplaat en tact. Hij tufte er zijn dagelijkse calvarie mee naar het werk, de Volga was zijn enige vehikel om tegenstrooms te gaan. Zijn kleine verzet, zijn slow motion in versnellingstijd. Zijn bunker van allenigheid.
En nu is hij old-timer geworden, er zijn er nog drie van in België, nieuwe Russen bieden ons grof geld voor zijn karkas.
Maar ik zeg njet, daar komt niks van. Zolang ik leef, zolang ik kan, voor geen miljoen wordt de Volga verkocht. Dit stalen stukje ziel blijft intact. We gaan er op zondag trage toertjes mee rijden, hem in de lommerte parkeren van een behoedzame boom. Hem met open deuren laten kijken hoe wij het laken over de weide spreiden, de pick-nickmand openen en ons tussen dazen en teken toch geborgen weten.
Papa was de slimste mens ter wereld, hij is dat nog steeds maar vroeger wist ik het niet.
Een levende encyclopedie van honderd-en één volumes past niet in Italiaanse of Japanse modellen. Papa rekende vooral op veiligheid, in staalplaat en tact. Hij tufte er zijn dagelijkse calvarie mee naar het werk, de Volga was zijn enige vehikel om tegenstrooms te gaan. Zijn kleine verzet, zijn slow motion in versnellingstijd. Zijn bunker van allenigheid.
En nu is hij old-timer geworden, er zijn er nog drie van in België, nieuwe Russen bieden ons grof geld voor zijn karkas.
Maar ik zeg njet, daar komt niks van. Zolang ik leef, zolang ik kan, voor geen miljoen wordt de Volga verkocht. Dit stalen stukje ziel blijft intact. We gaan er op zondag trage toertjes mee rijden, hem in de lommerte parkeren van een behoedzame boom. Hem met open deuren laten kijken hoe wij het laken over de weide spreiden, de pick-nickmand openen en ons tussen dazen en teken toch geborgen weten.
5 opmerkingen:
Solzjenitzyn Alexander, die man moesten ze opbaren in een lichtblauwe en geen zwarte met aan een touwtje een blikje Campbell-soep en een matroesjka...
Hoe een wagen nostalgie kan opwekken :)...
Iedereen die mij lief heeft gelieve mij te Volga...
Neem je me eens mee voor een picknick? En mag ik dan nog een keer op de motorkap zitten en proberen er een deuk in te wippen?
Uiteraard met je papa erbij. Dan luisteren we samen als twee jonge meisjes naar zijn wijsheden, en drinken als grote meisjes er een lekker glas wijn bij. Die breng ik wel mee.
Tuurlijk mag jij mee liefste nichtje, zelfs een deuk proberen wippen mag. Een pluimpje op een staalplaat...
In de winter zetten we onze shapka's op en nemen we absolute Vodka mee. Dan zingen we als twee zotte meisjes.
Veel liefs en tot binnenkort eens.
Een reactie posten