Beste Meneer Soubry,

Ik ben het, Carlo, de Italiaan die al dertig jaar uw Belgische pasta eet voor de puntjes, niet voor de pasta. Die van mama was veel lekkerder maar daar kwamen geen puntjes bij voor mooie foto’s van schilderwerken van grote meesters. Ook die van Barillo was beter, er zaten meer eieren in, en ik heb verleden week voor het eerst de hoorntjes van de witte producten geproefd bij mijn vriendin. Dat u daar nooit bent opgekomen om zulke hoorntjes te maken, en zo goedkoop. “Zitten er puntjes bij?”, vroeg ik haar en ze zei “amore, als er puntjes bijzaten dan had ik ze jou allang gegeven”. Eerst dacht ik nog dat ze een minnaar had, ’t was de eerste keer in vier jaar dat ze geen Soubry kocht. Maar haar saus was weer even verrukkelijk. Ik dacht, een vrouw met een minnaar maakt zo geen saus voor haar vent, ’t was gewoon een behoefte om eens van merk te veranderen. En eerlijk gezegd was ik daar blij om. Want zeg nu zelf meneer Soubry, uw aanbod is toch een beetje beperkt en uw tagliatelli lijken meer op verkapte linguini, uw farfalle hebben wel de Italiaanse kleurtjes maar een veel te lange kooktijd en de radiatori meneer, waar blijven die?

Vanavond zei ze aan tafel: “Caro mio, er is iets wat ik je moet vertellen”…
“Daar heb je hem, de minnaar”, dacht ik, maar ik bleef glimlachen.
“Soubry stopt met de puntjes. Er stond een artikel in de krant. Puntjes zijn uit de mode. Iedereen googelt enzo, en er zijn al zoveel kunstboeken op de markt. Niemand wil nog prentjes plakken”.
“En ik dan?” .
“Je bent waarschijnlijk de enige die het nog doet”.
“Mijn broer, mijn zus, en jij cara mia, je moeder, je tante, jullie hebben allemaal meegespaard. Na dertig jaar Soubry pasta vreten zit ik nog niet eens aan Velasquez!”.
Ze zei: "Ik weet het schat, ik weet het. Maar eet jij maar rustig je hoorntjes op en morgen maak ik echte lasagna klaar, van verse bloem en eitjes van de kip”.