Forever blowing bubbles

Een toevallige zeepbel kom je zelden tegen. Je wekt haar met eigen adem tot leven en met vloeibare zeep. Soms lukt het zelfs met speeksel maar dan is het geen zeepbel meer en sterft ze al tegen de punt van je neus.

Wat is dat toch met de zeepbel dat ze ons zo dromen doet? Je volgt haar parcours door de lucht en hoe zij de dingen weerspiegelt en licht met zich meeneemt. Ze maakt je weer klein, zo klein dat je door haar gedragen wil worden. Je wenst haar de hemel toe maar voor je het weet botst ze tegen een stofje aan en …’Spat’! Een zeepbel verdraagt geen materie. Haar bestaan is te intens om te duren, haar levensvlies te futiel.

In het zeepbellenconcours was ik altijd de laagste scoorder. ’t Ging altijd om ter grootst, om ’t er dikst, om ter langst. Een kind doet veel om bij de groep te horen.
Terwijl de perfecte zeepbel die was die de verste droom in zich droeg.