Stukske taart

Mevrouw, de taart die ik hier gisteren om veertien uur voor zestien euro kwam kopen, stamt waarschijnlijk uit een ander tijdperk. Het deeg is wak en ranzig, de crème pâtissière smaakt naar roquefort en op twee perziken staat een toefje haar. Het spijt mij dat ik u hier moet op wijzen, maar zestien euro is veel om in de vuilbak te gooien. Zelfs de kip wil er niet van weten en dat zegt toch alles.

“Jamaar mevrouw, iedereen kan hier zo komen klagen! Het spijt me dat ik u hierop moet wijzen, maar wij verkopen niets dan kakelvers”.

Waarschijnlijk hanteren wij verschillende begripsinhouden mevrouw. Als ik kalelvers denk dan denk ik: recht uit de oven, niet recht uit het achterste van een kip want zo smaakte het een beetje.

“Mevrouw, ik sta garant voor onze taarten, kijkt u maar in de vitrine, allemaal vers van deze ochtend”.

“Nu, dan moet ik u teleurstellen, want de taart die u mij gisteren verkocht, is een aanslag op het darmstelsel. Gelukkig hadden wij het van bij de eerste hap geproefd maar de stemming was meteen gaan vliegen. Mama was te beleefd om negatieve commentaar te geven, u weet hoe moeders zijn, ze heeft haar portie met de glimlach naar binnen gespeeld. Wij vierden haar drieënzeventigste verjaardag.

“Mama, met welk cadeautje kan ik jou het meeste plezier doen?” had ik haar gevraagd. “Kind, ik heb alles, zei ze, het badkastje staat vol dure parfums die ik in mijn leven nooit meer leegspuit. De keuken puilt uit van de electronica die ik nooit gebruik, ik heb genoeg handtassen om de wereld in te dragen en kleren met hopen”.
“Wil je niet eens een mooi boek mama, of een filmreeks waar je van houdt?” vroeg ik haar nog. Maar overdag heeft ze het daar te druk voor en ‘s avonds is ze te moe, ze zei “Weet je wat? Koop ons maar eens een lekkere taart en een flesje Crèmant d’Alsace, daar kunnen we samen nog eens van genieten”.

Ik wilde voor haar een zelfgebakken kakelverse symfonie componeren, want ik heb veel goed te maken. Dat ik geboren ben bijvoorbeeld en anders ben uitgedraaid dan verwacht.

Ik had alle ingrediënten klaarstaan voor de lekkerste taart ter wereld maar de electriciteitspanne in het dorp stak daar een stokje voor. Vier uur later zaten we nog zonder stroom en mijn oven is electrisch. Ze zouden om vijftien uur komen, daarom kwam ik om veertien uur nog snel naar uw bakkerij gefietst, ik werd gered door uw dure taart. Tenminste zo voelde het voor een uurtje. Kijk, ik heb ze hier in mijn tas zitten, proeft ù er eens van en oordeel zelf.

“Mevrouw het spijt me, maar in die taart is al gebeten. U denkt toch niet dat ik hiervan ga proeven? Waarschijnlijk heeft uw kip er al aan gezeten”.

Het stukje van de kip zit allang in de vuilbak, maar u kan er ook gewoon aan ruiken en naar de perziken kijken, die spreken voor zich. Zeg nu niet dat u deze taart niet herkent, u heeft haar gisteren nog uitbundig aangeprezen, en kijk eens op de doos, uw naam staat erop”.

“Het spijt me, wij ruilen geen verkochte goederen, ik kan u ook niet terugbetalen want dat brengt de boekhouder in de war”.

Wie spreekt hier van terugbetaling? Als u mij gisteren de waarheid had gezegd, dat u door de electriciteitspanne in taartgebrek zat dan had ik gewoon koekjes gekocht en had moeder niet de ganse nacht over de pot gehangen.
Ik zou met deze taart naar een commissie kunnen stappen of naar het gerecht, maar ik doe het niet. Ik kom u gewoon zeggen, dat u dit nooit meer mag doen. Ook een kleine zelfstandige moet weten wat de leugen met een mens kan aanrichten”.