De operatie is voorbeeldig verlopen, al weet je dat als patiënt natuurlijk nooit helemaal zeker want je ziet er geen steek van. Behalve als het een oogoperatie is, daar gaan ze met een paradox te werk, daar moét je je ogen openhouden en krijg je alleen een plaatselijke prik.
Misschien hebben de chirurgen met wattenproppen naar hun assistentes gegooid, volgezogen met mijn bloed, terwijl de stageaires gore cantusliederen over mijn ingewanden heen zongen. U zapt ook wel eens op een ziekenhuisserie, u weet wat ik bedoel.
Mijn moeder die verpleegster was, placht te vertellen hoe ze in de operatiekamer de ballen van een balkankerman naar elkander kogelden. Echt gebeurd.
Misschien hebben de chirurgen met wattenproppen naar hun assistentes gegooid, volgezogen met mijn bloed, terwijl de stageaires gore cantusliederen over mijn ingewanden heen zongen. U zapt ook wel eens op een ziekenhuisserie, u weet wat ik bedoel.
Mijn moeder die verpleegster was, placht te vertellen hoe ze in de operatiekamer de ballen van een balkankerman naar elkander kogelden. Echt gebeurd.
Ik gun het ze wel, ze mogen met mijn tumor gooien, zolang ze maar voorzichtig mikken, want aan humor hebben die mensen een nijpend tekort. Ze doen hun best hoor, maar ze blijven steken in slagersgrapjes.
“Hoe voelt u zich?”, vragen ze als je je ogen weer open doet.
“Geknipt en genaaid” fluister ik dan want er is geen kracht om te praten. Daar moeten ze telkens zo vreselijk om lachen, ik wéét inmiddels hoe je scoort bij de medische staf. Als je de waarheid zegt: “Ik voel me ellendig, alles doet pijn, ben ik al dood, waar blijft de morfine?”, dan kijken ze amper naar je om.
“Hoe voelt u zich?”, vragen ze als je je ogen weer open doet.
“Geknipt en genaaid” fluister ik dan want er is geen kracht om te praten. Daar moeten ze telkens zo vreselijk om lachen, ik wéét inmiddels hoe je scoort bij de medische staf. Als je de waarheid zegt: “Ik voel me ellendig, alles doet pijn, ben ik al dood, waar blijft de morfine?”, dan kijken ze amper naar je om.
Maar kunnen we het hen kwalijk nemen? Het gaat daar ook aan de lopende band. Om zeven uur hysterectomie, om acht een hersenletsel tot een stuk na de middag, zonder lunch nota bene. Daar komt eerst de boormachine bij te pas. Wie van ons durft een boormachine hanteren, laat staan op een lege maag en in een levend object?
Ik ben er naartoe gegaan met het flegma van een auto. Jongens en meisjes, sleutel er maar eens aan, aan die motor. Schraap dat roest er maar af, schroef bij, die bouten.
Is dat helemaal waar? Natuurlijk niet. Ik was zo bang als een rund in een abattoir. De hartslagmonitor sloeg tilt. Ik heb hen allemaal vervloekt.
Voor het inslapen heb ik nog eens flink mijn mening gezegd, want ik dacht, misschien word ik nooit meer wakker, wat heb ik te verliezen? Dan heb ik toch nog eens flink mijn mening gezegd.
“Tel eens tot tien”, zei dokter Anastasia toen.
“Nader bij u mijn god, u naderbij”, zong ik à la Elisabeth Schwarzkopf. U weet wel, het lied van de Titanic.
We hebben weer wat afgelachen.
6 opmerkingen:
in je woorden, je humor
schuilt je kracht...
Moest 'n mens nu es louter een
'geestig leven' kunnen leiden, dan gooien we dat vege lege lijf
toch gewoon bij de rest van het afval...?
Ondertussen toch véél sterkte gewenst met je 'restafval', hé...X
ja meisje, virtuele aai en volgende week 'pipi langkous' gewenst... :)
Masjenka, je hebt een fantastisch gevoel voor tumor
Dag Masjenka,
Geknipt en genaaid, tumor, dat klinkt allemaal niet fijn. Ik wil je sterkte en beterschap wensen.
Een lieve groet uit Nederland.
Dag Masjenka,
Hier spreekt uw kapelaan, om u te antwoorden over Jezus’ bedplasserij.
Over die bedplasserij kunnen wij, zovele jaren nadien, niets met zekerheid zeggen, maar wel weten we uit doorgaans betrouwbare bronnen dat Jezus een ettertje was in zijn jeugdjaren. Niet lief voor Zijn moeder en altijd maar weer zeurend om snoepjes en koekjes. Zelfs zo treurigstemmend dat Maria en Jozef wel eens samen zaten te overleggen: wat moeten Wij doen met Hem? Kan Hij godverdegodver niet weg?
Ook in Zijn latere jaren is Jezus nooit een lachebek geweest. Altijd maar zeuren en Bergredes uitspreken enzovoorts.
Het is geen wonder dat de Romeinen Hem tenslotte zeiden: het is genoeg geweest met je ita missa est, nu slaan we je aan het kruis!
Zo is het gegaan, en ik schrijf dit maar op je blog en niet op een andere plaats, want dan lees je het tenminste. Die mythe van het zoete, lieve kindeke moet maar eens uit de wereld geholpen worden!
Uw kapelaan.
Dank u kapelaan, ik weet mij weer getroost en gesterkt door uw woorden. Want ik dacht nog, misschien ben ik schuldig en heb ik de toorn van Jezus over mij gehaald. Door mijn schuld, door mijn grote schuld.
Nu weten we tenminste wat voor een kereltje dat was,die Jezus. Goed dat dat effe van de baan is.
Een reactie posten