Mijn profiel

“Masjenka waarom heb jij geen profiel?”, vragen mensen mij soms en dan vertel ik hoe moe ik word van mijn profiel, ik wil het de mensen niet aandoen, waarop zij dan weer iets anders zeggen en ik dan weer iets en ja, ook daar word ik moe van. ’t Is kiezen tussen twee soorten moeheid, niet echt een dynamische profilering dus.
Op de duur kweek je een voorraadje argumenten. Zo hoor ik mezelf vaak zeggen: wie mijn profiel wil kennen moet mijn stukjes maar lezen, daar staat alles in, en wat er niet staat dat komt nog wel. Soms overdrijf ik een beetje natuurlijk en ik knoei met mijn tijdslijn, soms zet ik er ook stevig de rem op maar ’t is allemaal uit het leven gegrepen. Waarom zou je dingen verzinnen als de onwaarschijnlijkheden in je leven voor het rapen liggen?

“Misschien willen de mensen gewoon weten hoe oud je bent bijvoorbeeld?”.
Ja, vooral mannen. Vrouwen vragen mij meestal of ik cellulitis heb of kinderen en mijn antwoord daarop is ja en neen, ik wil het ze niet aandoen.
Mensen moeten enkel kunnen lezen en tellen, dan weten ze meteen dat ik in een revolutionair jaar geboren ben, het jaar waarin Congo de onafhankelijkheid kreeg en Anton Pannekoek stierf. Maar ik was een ezelsdracht. Ik werd verwacht op 15 oktober, verjaardag van Nietzsche, en kwam er pas op allerheiligen uit, een treurdag bij uitstek en bijna verjaardag van Dostoïevkski want we zitten natuurlijk met die lengtegraad. Tweeëntwintig jaar later heb ik dat willen goedmaken met een vergelijkende studie, ‘Dostoïevski en Nietzsche, de overwinning op het nihilisme’ waarin ik Nietzsche liet winnen. Daarna heb ik zestien jaar in de hoofdstad gewoond waar ik bijna dagelijks ten huwelijk werd gevraagd, maar slechts één keer door een Belg. Dat mocht dan weer niet van zijn moeder omdat ik niet van adel was én Vlaamse bovendien. Niet dat ik ja gezegd heb, ik zei dat ik er eens wou over nadenken en moest lang nadenken, gelukkig heeft zijn moeder toen voor mij beslist. Hij draagt nu een toupetje en een aktentas.
In het jaar 2000 kwam ik op de buiten wonen. Dat ik daar nooit eerder aan gedacht had, ik ben hier veel gelukkiger dan in de stad. Enkel onder dwang krijg je mij nog naar Brussel, voor een begrafenis, of als een vriend een performance geeft. Hier hebben de mannen ook geen verblijfsvergunning nodig, ze knijpen niet in je billen, ze zitten hoog op hun tractor, hier heb ik rust.

“Hoe zit dat met de foto Masjenka, die is toch al een beetje verouderd?”.
Het moest snel gaan voor de bloginstallateur. Die foto was de enige op mijn computer waar ik alleen op stond, zonder wijnglas, een rozenstruik, een rots of zo, zonder andere mensen met een glas in de hand. Want dat zou weer een verkeerd beeld scheppen, dat ik een groep ben of een toerist. Terwijl als ik iets niet ben dan is het toch een groepsgebeuren.

“Kan je niet een tempootje lager gaan?” , vraagt iemand die het goed meent.
Ik wil het proberen, maar als de man met de zeis achter je aanholt dan kan het niet snel genoeg gaan. ’t Ligt natuurlijk niet alleen aan hem, ’t ligt ook aan de soep die staat over te koken en de taart die aanbrandt. Multi-tasken heet dat tegenwoordig.

“En Masjenka, waarom noem je jezelf Masjenka?”.
Waarom? Omdat de Russen mij zo noemen tiens, waarom anders. Die hebben daar allemaal Nabokov gelezen, tenminste, toch de Russen die ik heb gekend.