woensdag 24 december 2008

Me and my Pal

Aan het eind van de Kerkstraat, niet ver van de Dender, was er een cinemaatje dat Ciné Albert heette. ’s Winters was het er fris, je hield er beter je mutsje op , maar je kocht toch een zakje ijspralines van het zakgeld dat je op zondag van oma had gekregen. Tien frank voor vijf vanille ijsballetjes in een chocoladejasje, van Artic. Het hoorde erbij.
De verkoopster had een grappig hoedje op en ze lachte altijd. Ze lachte meer dan andere mensen die ik kende en ze stelde je iedere keer voor de fundamentele keuze: ‘mét of zonder nootjes’. Dat waren van die zeldzame seconden dat je eens mócht kiezen en je koos altijd mét, want mét leek méér dan zonder.
We zaten op houten klapstoelen die piepten als je bewoog en het scherm hing boven een podium. Voor het podium hingen twee dikke rode gordijnen en voor die gordijnen stond een houten bakje dat op een radio leek. Daar kwamen de stemmen uit, de reclame voor de ijspralines van Artic, en de muziek.
De lichten gingen uit, gordijnen schoven open, het witte scherm verscheen, en dan gebeurde het. Dan kwam de magie. Je had nog geen besef van goed en kwaad, van slechte en goeie film. Je was gewoon blij dat het doek openging en dat iedereen eindelijk eens zijn snater hield.
Ik weet nog die kerstvakantie dat Sneeuwwitje werd gedraaid. Een zondagnamiddag. Eenmalige voorstelling, er werd allang op voorhand over gepraat in de klas en bij de kruidenier.
Alle kinderen van ons stadje stonden aan te schuiven, het was drummen en duwen aan de kassa, met snotneuzen en sneeuwballen. Madame Albert kreeg een zenuwinzinking achter haar loket en kroop uit haar hokje. “Allemaal éen voor één, schreeuwde ze als een kalkoen, allemaal braaf op het voetpad op een rij! Dat ik geen sneeuwbal meer zie! En zwijgen alstublieft!”.
Het zaaltje barstte van de uitgelaten kinderen, het ging er luid aan toe, maar toen de rode gordijnen openschoven, gebeurde het weer. Stilte, verwachting in de hartjes. En er gebeurde ook iets met mij, iets dat ik nog altijd meedraag.
Het was nog de tijd van de voorfilmpjes. Na het voorfilmpje was er plaspauze en kwam de Artic dame weer. Ik weet niet hoeveel voorfilms ik gezien heb maar die zondagnamiddag, vóór Sneeuwwitje, zag ik voor het eerst in mijn leven den Dikken en den Dunnen spelen en ontdekte ik een gevoel dat ik nog nooit had meegemaakt. Ik moest een half uur lang zo verschrikkelijk lachen dat ik daar een ganse week gelukkig van liep. En alle kinderen in de cinema lachten even hard mee, tranen van het lachen, kaakjes en buikjes deden zeer. Achteraf werd nog lang verteld over het legendarische kindergelach dat te horen was tot voorbij de kerk. Het was een intens gelukkig moment geweest in Dendermonde.

Het leven leidde me ver van Ciné Albert maar ik ben altijd in de buurt blijven hangen van zachtmoedige mensen zonder sterallures die mij doen lachen. En van Stan Laurel en Oliver Hardy, of course.
Twee jaar geleden werden me and my pals, Koen en Yves, lid van ‘Me and my Pal’, de Laurel&Hardy tent in Lede. Daar worden we vier keer per jaar door onze Grand Sheik Mark in de watten gelegd met filmpjes en drankjes tijdens de pauze, met of zonder stukske taart. Met vier keer een tijdschrift in de bus vol foto's en weetjes over onze helden, zelfs een kruiswoordraadsel stelt hij voor ons op, daar heeft hij een speciaal programmaatje voor gekocht. Soms zet hij de grappige fez uit Sons of the Desert op zijn kop.
En daar zitten we dan, vijftig grote kinderen - sommigen helemaal uit Amsterdam - in zaal Intermezzo te wachten op het beginmelodietje. Voor de pauze twee kortfilmpjes, daarna een lekkere lange. Nog altijd legendarisch te lachen. Gedeeld lachen telt in ‘t kwadraat.

“Tell me that again Stanley…”
Well, if you feel you need a laugh, and you are on your own, you better go to a big square room and multiply with many fools on a chair, looking at two other fools, and…

8 opmerkingen:

Ben Hoogeboom zei

Wat een prachtig verhaal, Masjenka! Ik krijg gewoon weer zin in de Dikke en de Dunne!

Ben Hoogeboom zei

Nog even: de Dikke en de Dunne worden ze hier genoemd. Waarom niet: De Dunne en de Dikke? Daar zit iets geheimzinnigs achter dat Rudy Kousbroek eens heeft opgespoord. Hij noemde bijvoorbeeld V&D, Vroom en Dreesman. Daar kun je toch ook niet goed Dreesman & Vroom van maken.
In het Engels zijn de Dikke en de Dunne trouwens Laurel & Hardy. Omgekeerd kan ook niet.

Masjenka zei

Dank je wel Ben.
Deze geheimzinnigheden houden me ook bezig. Hoe die dingen werken, niet alleen in namen maar vooral in zinnen natuurlijk. Of klinkt dit beter:
Niet alleen hoe namen werken, maar vooral zinnen. Of:
Hoe namen en zinnen werken. Of:
Hoe zinnen en namen werken…
Namen moeten o.a.‘goed bekken’ en zinnen moeten duidelijk in het oor spreken, denk ik. Ook al leest haast niemand hardop. En dan vraag je je af hoe een dove lezer het lezen ervaart. Zijn er trouwens dove schrijvers, mensen die nooit gehoord hebben en toch veel geschreven hebben? Ik heb er nooit van gehoord.(een toevallige maar ietwat ongelukkige woordkeuze. Ik laat ze toch staan)
Eén van de tijdloze charmes van Laurel&Hardy is ook hun woordkeuze. Korte zinnen die veel zeggen. Ook al ken je intussen ieder woord op voorhand, je zit er telkens op te wachten, ’t zit perfect in mekaar.

Yves zei

Intrinsiek en lieflijk. Zalf voor de ziel. Meeslepend ook. Ik zie ook weer het scharlaken gordijn openschuiven en voel de magie van toen weer opborrelen. Net als met jou is er met mij toen ook iets gebeurd. Het was in ciné Rialto in de rue Marie-Christine in Laken, op een boogscheut van Boudewijn, dat ik verliefd werd op Mary Poppins. In ciné Eden in Geraardsbergen, rechtover café Boer Champetter, ook niet ver van de Dender nota bene, had ik een betere ervaring. Daar hing altijd een muffe lucht. Mijn neef Paul, amper 2 jaar ouder dan ik, had er via via een vakantiejob in de projectiekamer. Hij was graatmager en moest die grote zware metalen filmdozen uit de rekken sleuren en de filmrollen op dat projectormonster monteren. Dank zij hem kon ik langs de nooduitgang gratis binnen. Zelfs de films KNT 18+ kon ik bekijken, terwijl mijn leeftijdgenoten zich tevreden moesten stellen met de met sterretjes gecensureerde foto's, die in de vitrinekastjes hingen bij de ingang van de cinema. Zo werd ik tijdens mijn eerste KNT 18+ film volwassen op 13-jarige leeftijd. Weg met Kuifje, tijd voor het kluifje ! Ik had 3 dagen voordien mijn snor laten groeien om te bewijzen dat ik meerderjarig was. Eerst was er Sneeuwwitje En De Zeven Dwergen als voorfilm. Dan kwam de hoofdfilm, Sneeclitje En De Zeven Beffers. De originele Deense titel kan ik me niet meer herinneren.
Dank je, Masjenka, dat ik dàt nog eens beleven mag.

Ben Hoogeboom zei

Dag Masjenka,
Prettige kerstdagen!
Je weet dat ik het zelden oneens ben met Karel van het Reve. Maar ik was het zeer oneens met een boektitel: ‘Freud, Stalin en Dostojevski’. Dat bekt niet. Terwijl ‘Stalin, Freud en Dostojevski’ wél goed bekt.

ggossye zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
ggossye zei

ook ik zink even zalig weg in de muffe zetels van de tijd. De sterkte van L&H zat em in hun complementariteit, nee...? Tegengestelden en toch niet...zo mooi ze elkander aanvulden qua personages. Een perfecte kadans, ook, hun eigen ritme, de timing in hun slapstick maakte het kijkgenot totaal.
Het werd kompleet stil als 'den dunne' zijn mond tot een spleet verkrampte, zijn ogen volgden - zagen enkel nog een sluier aan wimpers - waarop zijn lippen begonnen te trillen en een onbedaarlijke huilbui volgde...
Je wist nauwelijks of je lachen moest dan wel meewenen...
L

koen zei

Ben ook altijd een grote fan geweest van Lernhaut & Hauspie.
Heel ontroerend stukje! Die Koen waarover je spreekt is precies wel nen helen toffen!